Op Sweat and be fit zijn regelmatig interviews te lezen met atleten. Iedereen heeft zijn of haar eigen verhaal, van amateur tot professional, iedereen is uniek. Wat overeenkomt, is de passie voor de sport en vegan lifestyle. Dit keer een interview met Paula IJzerman. Een Ultra-loopster en Adventure racer, die al menig ultratrail heeft gelopen en op 29 mei 2019 als één van de twaalf lopers aan de startlijn staat van de Cake or Death, 425 kilometer langs het kustpad van Wales, non stop.

Hoe zou jij jezelf beschrijven?
‘Wie ben ik? Ik ben Paula, ik ben 42 en ik ben verslaafd aan sport. Grappig genoeg speelde ik als kind wel veel buiten en sportte ik wel, maar was ik ook vaak liever lui dan moe. In mijn studententijd deed ik helemaal niks, behalve bier drinken en te veel eten en heeft de weegschaal zelfs nog drie cijfers aangetikt. De liefde voor sport is pas op latere leeftijd gekomen. Behalve met sporten vul ik mijn tijd ook met een fulltime baan, het spelen in een orkest en een liefhebbende partner (die me gelukkig alle tijd geeft om te gaan buitenspelen). Dus het is af en toe schipperen met tijd om al die dingen in een dag te proppen en ook nog aan slapen toe te komen.’

Hoe ben je verslaafd geraakt aan trailrunning?
‘Als kind deed ik aan turnen en later aan paardrijden, toen ik ging studeren heb ik een tijd aan wildwaterkanoën gedaan. Nadat de weegschaal de honderd kilo was gepasseerd, ben ik pas echt serieus gaan sporten. Eerst in de sportschool (ik heb destijds álle Les Mills programma’s gedaan), maar toen ik verhuisde, moest ik iets anders bedenken. Dat werd hardlopen. Zo’n dertien jaar geleden begon ik met een rondje om het blok. In 2009 liep ik mijn eerst marathon en in 2010 mijn eerste ultratrail (La Bouillonnante, vijftig kilometer, ik heb nooit meer zoveel kramp en pijn in mijn benen gehad als toen). Ik was overigens al trailrunner voordat het in Nederland überhaupt die naam kreeg. Ik had het altijd over “rennen in de bosjes”. Ik had de smaak te pakken. Van vijftig kilometer werd het tachtig kilometer, ergens tussendoor had ik de TransAlpine Run al gelopen, en al snel werd de honderd kilometer gepasseerd. De TDS was mijn eerste 100+ kilometer race, ik heb de TDS-hel van 2012 uitgelopen. Mijn voordeel: ik gedij goed in de modder. ’

Naast Ultratrailer ben je ook Adventure Racer, kun je daar wat meer over vertellen?
‘Via andere Ultratrailers ben ik in aanraking gekomen met Adventure Racing. Voor de mensen die daar nog nooit van gehoord hebben: bij Adventure Racing (AR) leg je met een team etappes af, waarbij je per etappe een voorgeschreven vervoermiddel hebt. Dat kan een MTB zijn, maar ook lopen, kanoën, steppen of skaten zijn opties.’

‘In zo’n etappe ga je op zoek naar checkpoints. In Nederland zijn dat vaak oranje knijpertjes, bij langere races in het buitenland vaak kastjes waar je een chip insteekt. Die staan op een kaart die je hebt gekregen van de organisatie (al dan niet zelf ingetekend) en ga je dus ook met die kaart zoeken. In eerste instantie deed ik vooral Nederlandse races, maar inmiddels heb ik mijn eerste expeditie race (Baskenland) erop zitten en staat voor dit jaar het Europees kampioenschap AR in Polen op de planning.’

Je staat erom bekend dat je wel van een uitdaging houdt, hoe ver ga je?
‘Ik ben ook regelmatig vrijwilliger bij evenementen. Daar werd ik door een aantal andere vrijwilligers uitgedaagd om toch maar eens mijn achternaam eer aan te doen. Ik heet tenslotte niet voor niets IJzerman. Fietsen kon ik al, lopen uiteraard ook, maar ik ben echt geen sterke zwemmer. Gelukkig is dat het eerste onderdeel in een triatlon en ben je daar snel vanaf. Vorig jaar is het er dan toch van gekomen en heb ik een Ironman gedaan.’

‘Ze zeggen wel eens: hoe ouder hoe gekker… In mijn geval gaat dat wel op denk ik. Op de één of andere manier raak ik in steeds meer bizarre races verzeild. Langer, hoger, extremer, maar zeker ook vreemder. Ik noem een Dead Sheep 100 race (rondjes van zeker twintig mijl zelf navigeren in het stikkedonker, een race met een knipoog naar de Barkley marathons) of de race die ik in mei gepland heb staan: Cake or Death, 425 kilometer langs het kustpad van Wales, non stop. Ik heb zelfs lol gekregen in zwemmen en doe sinds vorig jaar mee aan zwemlopen. In april staat Ötillö Costa Brava op het programma. Het ultieme doel is natuurlijk om de originele Ötillö eens te doen.’

Waar ben je het meest trots op?
‘Met stip op één: het finishen van de Dragon’s Back Race in 2017. Ik had nog een appeltje te schillen met die draak. Maar die Ironman staat ook wel op het lijstje, net als de Drenthe 200 MTB tocht afgelopen december. Maar niet alleen mijn eigen prestaties geven een gevoel van trots. Als ik zie dat mensen die bij mij hun eerste hardloopstapjes zetten, nu lachend een Dam tot Damloop uitlopen of als ik mensen vanuit een blessure weer naar fatsoenlijk lopen kan helpen, zorgt dat ook voor een goed gevoel. Ze doen zelf het werk, ik hoef alleen maar bij te sturen.’

En nu, wat wil je allemaal nog bereiken?
‘Wat wil ik nog bereiken? Dat vind ik een lastige vraag. Het to-do lijstje wordt altijd maar langer. Soms gaat er een race af omdat ik die gedaan heb of omdat ik de interesse verloren heb, maar vaker komt er eentje bij. Zoals gezegd, de extreme races voeren toch de boventoon. Als ik ooit de loterij win (of iemand zo gek krijg me te sponsoren) ga ik de Yukon Ultra doen.’

‘Oh en voor de statistieken: ik sport zes dagen in de week, ik wissel lopen, fietsen, zwemmen en kanoën af. Nu in de winter zit ik eigenlijk niet in de boot, maar loop ik meer.’

Naast een sportieve lifestyle ben je ook vegan. Sinds wanneer ben je vegan en waarom?
‘Sinds wanneer weet ik eigenlijk niet. Ik ben gradueel van alleseter via geen vlees naar vegetariër gegaan. Na een keer meegedaan te hebben met de vegan challenge ben ik vegan gebleven. Dat is intussen al zeker vier jaar geleden. Ik hield al niet zo van vlees en kwam er achter dat melkproducten mijn eczeem verergeren. Toen ik ook nog ergens las dat de carbon footprint van vis veel groter is dan ik dacht, was de keuze niet zo moeilijk. Ik ben een dierenliefhebber, maar ik vind het ook zeker belangrijk voor het milieu om plantaardig te eten.’

Ben je geheel vegan of eet je plantaardig? En moet je voor jouw sport wel eens concessies doen? Zo ja, wanneer?
‘Ik ben ‘as vegan as possible’. Normaliter ben ik geheel vegan, hoewel ik wel nog een leren riem draag die ik 35 jaar geleden van mijn moeder heb geleend (ze hoeft hem niet terug zei ze laatst). In mijn sporten zijn ongetwijfeld materialen die niet vegan zijn te vinden. Ik probeer zoveel mogelijk de niet-vegan materialen te vervangen door wel vegan materiaal, maar ik ben daar niet heel neurotisch in. Daarnaast is het tijdens lange AR races heel erg lastig om strikt vegan te blijven eten, dan eet ik bij hoge uitzondering wel eens vegetarisch. Je kunt beperkt eten meenemen, je hebt geen gelegenheid om dingen klaar te maken en die boterhammen met pindakaas zijn na twee dagen echt niet meer te (vr)eten. Zoals gezegd probeer ik ‘as vegan as possible’ te leven, maar ik kan niet op alleen water een race tot een goed einde brengen. Gelukkig zijn er steeds meer vegan eiwitpoeders et cetera te krijgen. Misschien ben ik in de ogen van sommige vegans dan geen echte vegan. Prima. Ik denk daar anders over.’

Welke momenten zijn voor jou lastig als vegan?
‘Privé heb ik eigenlijk geen problemen met vegan zijn. Op vakantie is het soms een uitdaging om eten te vinden, maar als je niet te veel eisen hebt, is het prima te doen. Als sporter is het op zich ook niet moeilijk. Voldoende gevarieerd eten, genoeg eiwitten en vetten binnenkrijgen, goed ingrediëntenlijsten lezen. Ik eet gewoon veel en lekker. Ik slik wel af en toe vitamine B12 bij. Meer niet.’

Welke doelen heb je voor jezelf nog gesteld op sportief gebied of op het gebied van veganisme?
‘Er zijn altijd nieuwe uitdagingen op sportief gebied. Voor dit jaar heb ik ze bepaald, voor volgend jaar staat er alweer iets idioots op de agenda, maar wat het daarna wordt, ik heb geen idee. Op het gebied van veganisme blijf ik vooral mezelf trouw. Ik ben geen radicale vegan die iedereen wil bekeren tot veganisme. Dat is een keuze die iedereen voor zichzelf moet maken.’

Wat wil je de lezers van Sweat and be fit nog meegeven?
‘Tot slot wil ik graag vertellen wat mijn levensmotto is: Neem het leven, maar vooral jezelf, niet te serieus en geniet van het moment.’

Categorieën:Interviews, Lifestyle

Tags: Adventure racer, Dragon’s Back Race, Paula Ijzerman, sweatandbefit, TDS-hel, trail, Trailrunning, ultrarunning